-نویسنده : هادی شمس آبادی
-دانش آموخته رشته تاریخ تشیع
-گروه : تاریخ سطح سه
-منتشر شده : فصلنامه شماره 7 اسلام پژوهان
-سال انتشار : 1397
-چکیده :
مطالعه تاریخ فرق اسلامی بیانگر آن است که همه فرق و مذاهب در طول حیات سیاسی و فرهنگی خود دارای یک سری انشعابات بوده‌اند و مذهب شیعه هم از این مقوله مستثنا نبوده است. به جهت فراهم بودن شرایط انحرافی حتی در زمان حیات ائمه، فرقه‌های جدید از زمان امام سجاد علیه‌السلام به بعد در جامعه شیعه به وجود آمدند که مهم‌ترین آن‌ها، فرقۀ اسماعیلیه، زیدیه و واقفیه بودند. از سویی بعد از شهادت امام رضا(ع) شرایطی در جامعه به وجود آمد که زمینه بروز انحرافات فرقه‌ای را در جامعه مساعدتر نمود، البته حضور ائمه: در متن جامعه مانع از گسترش و پیشرفت این فرقه‌ها می‌شد؛ زیرا از ویژگی‌های دوره حضور ائمه، راهنمایی مردم به‌سوی حق و دوری از انحرافات بود اما در دوره غیبت امام (عج)، زمینه پدید آمدن و گسترش جریان‌های انحرافی توسعه یافت. این نوشتار در پاسخ به این پرسش است که چه عواملی بر فرایند شکل‌گیری انشعابات انحرافی شیعه بعد از امام رضا(ع) تا غیبت صغرا تأثیرگذار بوده است؟
- دسته ها : مقالات سال 1397, مقالات گروه تاریخ