شاید جنگ اُحد را بتوان یکی از بهترین صحنههای معرفی دنیا گرایان و ضعیف الایمانهایی دانست که منافع شخصی خود را مقدم بر فرمان خدا و رسول (ص) میدیدند، منافقانی که ابعاد نفاق آنها بسیار پیچیده تر و پنهان تر از منافقان شناخته شده بود و از آغازین روزهای بعثت، خود را نزدیکترین و وفادارترین صحابهی حضرت معرفی مینمودند. کارزار اُحد با تخلف عدهای تیرانداز در تنگهی احد مبدّل به صحنهی امتحان و راستی آزمایی این منافقان هزار چهره گشت. آنها که در کسوت صحابی خاص برای نیل به مقاصد و آرزوهای شوم خود تا ترور رسول خاتم (ص) پیش رفتند. آنها که تا دیروز منهزمان نبردها بودند و اندک زخمی برای اسلام بر نداشتند، پس از رحلت جانسوز نبی مکرم (ص) مدعیانِ خلافت و جانشینی رسولی گردیدند که بذل جان و هستی در راه آرمانها، اولین و بدیهی ترین خصیصهی او بود.